Toeristen weten niet waar ze zijn,

reizigers weten niet waar ze heen gaan. (Quote van Paul Theroux).
Vanochtend was iik om 8 uur in het restaurant. Het is een veel te klein restaurant als je kijkt naar de grootte van het hotel, dus was het dringen geblazen. Dat zou wat voor Els gewezen zijn... Geprobeerd om een kuipje keiharde boter uit te smeren op een steeds erger verkruimelende croissant. Dat wordt morgen maar gewoon een hard broodje. Ja, life is een workshop.
Gelukkig hebben ze naast koffie en sinaasappelsap ook pakken met halfvolle gesteriliseerde melk.
De bus vertrok om 9 uur. Ik heb al wel gemerkt, dat als je er niet bent, de chauffeur ervan uitgaat dag je niet meewil of dat je je verslapen hebt, en dan is het vette pech. De bus vertrekt dan zonder jou.
We gingen eerst richting Aix-les-Thermes, net even over de Franse grens. Het is een dure naam voor een straatje met twee winkelstraten. Gelukkig hadden ze een fotowinkel, maar die konden mij niet helpen aan een kabeltje voor het opladen, maar wilden wel mijn accu van mijn pas gekochte Olympus-camera opladen. Toen met de bus naar de plaats Pas de la Casa, wat Pas van het Huis betekent. Volgens internet stond er ooit een herdershutje, nu zijn het alleen maar ellenlange straten met winkels, vooral veel supermarkten die taxvrije sigaretten en drank verkopen, en elektronica. In een fotowinkel kon ik een passend snoertje vinden, zucht, eindelijk, alleen de verbinding tussen snoer en stopcontact werkte niet, omdat de plug 500 huppelepup was. Maar in een andere winkel kon ik wel een goede plug vinden, van 1000 huppelepup, en dat werkte wel. Het duurde wel even, maar toen gingen er twee rode lampjes branden, eentje op de plug en eentje op mijn camera. Alleen krijg ik normaal een melding op mijn schermpje van mijn camera, dat ik de plug niet uit mijn camera moet halen, en dat kreeg ik gek genoeg nu niet. Maar in elk geval ligt mijn camera nu op bed op te laden. Er branden twee rode lichtjes. Hopelijk gaat alles dus alles goed..
Ik dacht dat de bus om kwart over drie zou vertrekken. Het was half drie. Er stonden een paar medepassagiers bij de bus, en ik had dus tijd zat om nog even de supermarkt in te gaan. Om kwart voor drie ging ik ook maar naar de bus, en wat bleek? Had ik mij een half uur vergist. En had ik dus geluk gehad, want als er een iets. Is, waar chauffeurs een hekel aan hebben, dan is het wel aan passagiers die te laat komen. En dan krijg je een slechte naam.
De rit werd vervolgd naar de een of andere pas, waar we een Kodak-stop maakten. Het was er twaalf graden. En er stond een paal met drie gouden bogen.
En toen - het was ondershands half vier - terug naar het hotel.
Het hotel heeft een gezellige lobby. Alleen jammer dat het niet-rookvrij is. Dus jammer dat er geen wi-fi op je kamer is.
Tot nu toe heb ik nog geen boekhandel gezien. Nu ja, misschien morgen in Barcelona. Ik moet om zeven uur opstaan, ontbijten om half acht en de bus vertrekt om 8 uur precies.